Opowieść o 47 Roninach
Opowieść o 47 roninach jest jedną z najbardziej celebrowanych historii o samurajach. Może dlatego, że wydarzyła się w czasie, gdy klasa samurajów usiłowała utrzymać sens swojego istnienia – wojownicy bez wojny, społeczna klasa bez funkcji. Można powiedzieć, że opowieść zaczęła się wraz z nauczaniem Yamaga Soko (1622-1685), wpływowego teoretyka, który napisał jedno z najważniejszych dzieł o duszy wojownika i co to znaczy być samurajem. Jego dzieła inspirowały pewnego Oishi Kuranosuke Yoshio, samuraja i sługę Asano Takumi no kami Nagahori (1667-1701), który pochodził z gałęzi wpływowej rodziny Asano.
Zdarzyło się to, kiedy pan Asano został wybrany na shoguna przez Tokugana Tsunayoshi, będącego jednym z najlepszych daimyo oraz wysłannikiem rządzącej rodziny. Pomagał mu w spełnianiu nowego obowiązku, najwyższy rangą mistrz Kira Kozukekenosuke Yoshinaka (1641-1702) z shogunatu, który zaczął szkolić go w sprawach etykiety. Kira miał nieco trudny charakter i oczekiwał od Asano pieniężnej rekompensaty za jego kłopot jakim była pomoc w spełnieniu nowych obowiązków przez Asano.
Tak zaczęła rosnąć ich wzajemna niechęć. Kira włożył sporo wysiłku, by postawić w zakłopotanie swojego ucznia. W końcu w kwietniu 1702 sytuacja eksplodowała; w pałacu shoguna – Kira po raz kolejny obraził Asano, natychmiast wyciągnął swój miecz i zaczął nim wymachiwać. Kira został tylko ranny podczas ataku, a Asano natychmiast uwięziono. Ugodzenie człowieka jest przeciwko prawu, a w pałacu shoguna nie do pomyślenia. Asano próbował się bronić podczas przesłuchania. Powiedział , że nie urodził się shogunem o złej woli, ale żałuje że nie zdołał zabić Kiry. Później o-metsuke (główny inspektor) zakończył śledztwo w tej sprawie, a shogunat wydał wyrok śmierci na Asano, przez rozcięcie brzucha. Shogun także zażądał 50.000 koku od Ako Harima w formie konfiskaty, a jego brat Daigaku został skazany na areszt domowy.
Kiedy wiadomość o nieszczęśliwym wydarzeniu dotarła do zamku Asano jego samuraje wpadli w poruszenie i intensywnie zaczęli rozmyślali co dalej robić. Niektórzy z nich zaakceptowali to spokojnie i rozeszli się tak jak roninowie, podczas gdy inna grupa wzywała do obrony zamku i rozpoczęcia wojny przeciwko rządowi. Oishi Kuranosuke, który namawiał lokajów do opuszczenia zamku w pokoju i walki o przywrócenie “normalnego” stanu rodziny Asano, w tym samym czasie przygotowywał zemstę na Kirze.
W związku z tym grupa ludzi Asano (teraz roninów) przygotowywała plan zemsty. Kira nie był głupcem i spodziewał się jakiś prób zamachu na jego życie przez ludzi Asano. Zwiększył przez to osobistą ochronę. Plan Oishio zakładał zaczajenie się na “zwierzynę” w ciszy, wyczekując właściwego momentu do ataku. Na koniec ronini ukryli tajny skład broni i zbroi przed rzekomym rozejściem się. Niektórzy zainteresowali się czarną robotą podczas, gdy inni oraz sam Oishi wydawali się, że stracili obawę o swoją przyszłość. Oishi zostawił żonę i zaczął bywać w domu Edo mającym złą reputację, znanym także z pijaństwa, prostytucji i pijackich bijatyk. Kiedyś samuraj Satsuma spostrzegł pijanego Oishi przechodzącego przez ulicę, splunął na niego i powiedział że nie jest prawdziwym samurajem. Kira zaczął niedowierzać, że jest w prawdziwym niebezpieczeństwie i w ciągu roku jego straż osłabła. Taki był plan uderzenia roninów.
Opowieść o 47 Roninach
47 z nich zgromadziło się 14 grudnia 1702 i po zgromadzeniu broni i zabrało zbroje z tajnego składu. Wyruszyli w ośnieżoną noc by zemścić się. Kira w rezydencji Edo podzielił ludzi na dwie grupy i zaatakował z pierwszą grupą, wchodząc od tyłu przez ogrodzenie, podczas gdy reszta forsowała drogę od frontu, wywarzając bramę za pomocą drewnianego młota. (Wielu ludzi Kiry zostało zabitych lub rannych). Zostali oni całkowicie zaskoczeni, ale nie stracili ducha walki, opór był jednak nadaremny. (Jeden ronin został zabity w czasie ataku). Kira został znaleziony na zewnątrz budynku i pokazany Oishi, który ofiarował mu możliwość popełnienia samobójstwa. Kiedy Kira nie dał odpowiedzi Oishi pozbawił go głowy tym samym sztyletem, którym Asano pozbawił się życia. Głowa Kiry została włożona do wiadra i zaniesiona do Sengakuji, gdzie Asano został pogrzebany.
Później Oishi i inni oddali swoje krwawe trofea, aby duch Asano mógł powrócić. Zabójstwo Kiry postawiło rząd w trudnej sytuacji. Po wszystkim, 46 ocalałych roninów, chciało żyć zgodnie ze standardem lojalności, oczekiwanym od prawdziwych samurajach i idei przekładanych przez takiego człowieka jak Yamaga Soko. Dodatkowo decyzja o samobójstwie Asano i konfiskata jego dóbr w chwili, gdy nie zostały podjęte żadne działania przeciwko Kirze, nie była propagowana przez lud. (na szczęście jeden z inspektorów na czas przeciwstawił się orzeczeniu). Pomimo to Bakufu zdecydował, że utrzymanie rozkazu byłoby powszechnie przyjęte, dlatego też ronini dostali rozkaz popełnienia samobójstwa. Tak sugeruje znany naukowiec Ogyu Shorai(1666-172). W owych czasach ronini podzielili się na cztery grupy pod strażą czterech innych daimyo, wszyscy zginęli. Ich ciała zostały pochowane razem w Sengakuji. Legenda mówi, że samuraj Satsuma, który splunął na Oishi na ulicy przyszedł do świątyni i rozciął sobie brzuch, by odkupić swoją zniewagę. Zemsta 47 Roninów była kontynuowana w cały okresie Edo. Jeden z poglądów był taki, że Oishi i jego ludzie w rzeczywistości niepotrzebnie tak długo czekali, by to zrobić. Postępując tak ryzykowali śmierć Kiry (miał około 60 lat) i wtedy ich wysiłek poszedłby na marne. To był pogląd Yamamoto Tsunetomo (autor sławnej Hagakure) . Naukowiec Soto Naotaka (1650-1719) skrytykował roninów za podejmowanie ataku. Decyzja shoguna o popełnieniu samobójstwa przez Asano powinno zakończyć sprawę raz na zawsze. Podzielał także zdanie Tsunetomo, że ronini powinni popełnić samobójstwo w Sengakuii. Poddając się sędziemu, pojawiłaby się nadzieja na lżejszy wyrok i zachowanie życia.
Opowieść o 47 Roninach
Haniebny czyn uczynił ich zbrodniarzami. Jednocześnie Naotaka zarezerwował najsurowsze słowa dla Kiry, nazywa go tchórzem i kimś kto rozpoczął całą tą sprawę, która pochłonęła wiele ofiar. Inni pisarze nie dzielą się swoimi poglądami. Człowiek taki jak Asami Yasuda(1652-1711) uważa przeprowadzenie akcji przez roninów za odpowiednie . Chikonatsu napisał sztukę (chushin-gura), która stała się natychmiastowym, ponadczasowym klasykiem. Na koniec Oishi Kuranosuke i jego ronini przeszli do legendy w bardzo szybkim tempie dając początek publikacjom filmom, telewizyjnym programom. Sengakuji jest ciągle popularnym miejscem w Tokio i miejscem dla współczesnych wielbicieli wartości, które są świetnym przykładem samurajskiej lojalności pochodzącej z okresu Edo.
Źródło: http://www.konnichiwa.pl/opowiesc-o-47-roninach,2,178.html#
